Dag 5, Ho Chi Minh - Phan thiet (200km)

Vandaag verslapen, hebben wij weer. Precies de dag dat we de motoren op gaan halen. We zijn beide door 4 wekkers heengeslapen! Maargoed, we komen aan bij de motorman om 12:30, je raad het al, geen nieuw voorwiel, geen backpackrek. Totaal niet naar gekeken...
We hebben erop zitten wachten en met dat komen er een stel schoenenpoetsers voorbij, dus ja hoor, ze zijn weer als nieuw.
Uiteindelijk zijn we om half 2gestar met de reis. Wat werd ik voor het blok gezet jullie hebben in mijn vorige verslag kunnen lezen hoe druk Ho Chi Minh is en ik heb er mijn ALLEREERSTE Snelcursus motorrijden gevolgd haha. Nou na een paar keer ging het wel aardig en zijn we veilig de stad uitgekomen maar zelfs voor een ervaren Europese motorrijder is dit gekkenwerk, ik heb me dan ook een paar keer afgevraagd waar ik aan begonnen ben.
Na een km of 40 te hebben gereden wordt het zo'n enorm choatische situatie dat wij even aan de kant hebben gestaan, even een redbull, even bijkomen. Dit bleek om een heel groot kruispunt te gaan waarna het wel meeviel met de drukte.
Na 60 km reden we verkeerd en hebben we uiteidelijk 20km teveel gereden vandaag, valt best mee als je de borden niet snapt. Eenmaal op de goede weg voelde ik al gauw dat me steppies heel los zaten, deze hing nog maar op 2 boutjes en ook deze zaten heel erg los, gelukkig hebben we een toolkit bij ons om dit te maken en die andere 2 boutjes komen nog wel. Maar toen werd het donker! Het word hier om 5 uur schemerig en bij 6en is het lampie uit.(Robs licht is erg slecht, ook even nieuw bolletje in morgen).
Nog 30 km te gaan en toen begon de echte ellende, we zijn allereerst gestopt om mijn benzine kraantje op reserve te zetten want er zat nog benzine in maar hij draaide niet meer. Nog geen 4km verder hoorde ik een raar geluid na een hobbel, bleek dat me kettingbeschermkapje afgebroken was en tegen mijn ketting aanliep. De beschermkap hebben we er afgetrokken en was niks meer aan de hand, dachten we. Toen Rob z'n motor startte was er ineens heel wat loos met zijn elektrische verdeling waardoor hij verder moest zonder licht.
2 km verder gaf ik gas wat ik wilde maar leek wel in zijn neutraal te staan. En omdat Rob achter een scooterrijder aanreed, moest ik het al rijdend proberen te fixen, ik trappen naar zijn neutraal en terug maar niets werkte, na lang toeteren en uitrollen dan eindelijk keek hij om. Wat bleek nou, ik was mijn ketting verloren! de hele ketting miste en Rob liep een heel stuk terug om hem te zoeken, ik zet de motoren aan de kant, knijp in Robs koppeling breek heel de bende af. Nu zitten we met 2 krengen waarbij absoluut niet meer mee te rijden was. We stopte precies voor een golfplaten huis waarin zeer behulpzame mensen woonden. Met het vertaal programma dat op me telefoon heb, heb ik met veel moeite een gesprek gevoerd en hebben we na een half uur typen besloten om iemand te bellen met een vrachtwagenTJE.
Eindelijk kwam het kleine vrachtautootje en hebben alles ingeladen, met nog 24km naar Phan Thiet was dit best krap zo 3 personen in een 2 persoons cabine. Inmiddels was het half 10 en zijn we in Phan thiet aangekomen in een prachtig resort, egt een klein paradijs hierzo, golfbaan, palmbomen, strak gemaaid gras, 3 zwembaden en dit allemaal aan het prachtige witte strand. Heeeerlijk gegeten daarna nachtzwemmen, daarna lekker eff gedouched en naar bed, alles is dicht blijkbaar... Dat zei de receptionist tenmiste... Aghja morgen weer een dag, dan gaan wij even een 'mechanic' opzoeken en alles laten maken, maar eerst van me nachtrust genieten! Weltruste.